Lees maar gewoon

Iedereen vraagt

Waarom geen bericht over Connect?

Daan antwoordt

Omdat het te veel is om te zeggen denk ik. Lees maar gewoon http://connected-poetry.blogspot.com

Trippel trappel trippel trap

Ach en wee

Vandaag is Sinterklaas

Vanavond zit ik met een fles Flevosap, een fles wijn en een nog nader te bepalen snack tv te kijken. Denk ik. Misschien een DVD.
Morgen is er Heliosborrel. Dat dan weer wel. Ik denk dat ik straks een spannend computerspel ga spelen. Een eten koken moet ik ook nog.

U ziet: spanning troef in Amsterdam...

MAAARRRRRRRR... Zaterdag poetry slam in Roggel!

Over Roermond, collega's en playbacken

Afgelopen weekend was Roermond het toneel voor het stadsdichtersfestival. Vele stadsdichters uit Nederland en Vlaanderen zijn hier bijeengekomen om in samenwerking met diverse bands en cafés te jammen, te dichten, kennis te maken.

Hoe manifesteert een ander dezelfde functie in een andere stad, en hoe hetzelfde is die functie eigenlijk? Hoe gaan collega's om met dezelfde problemen? Dergelijke dingen zijn ter sprake gekomen, maar bovenal was afgelopen weekend een feest om nieuwe mensen te leren kennen die met dezelfde dingen bezig zijn, om de poëzie van die mensen te bewonderen, en om deel uit te maken van een vlootschouw van wat Nederland aan stadsdichters rijk is.

Daarnaast is er natuurlijk het nodige glas geleegd. Stereotypen moeten ook in stand worden gehouden.

Ringweg A10, Drie kilometer file

Foei Daan! Al zo lang geen bericht meer. Alle vijf de lezers van je blog zitten al bijna een maand lang elke dag wanhopig te F5-en, wachtend op, nee, smachtend naar een nieuwe post sprankelend van literaire virtuositeit!

Nou alsjeblieft dan.

De afgelopen weken in Amsterdam:

- Gert Vlok Nel en Riku Lätti traden op in Paradiso. Daarna gegeten en the cinematic orchestra bezocht. Dat was heel erg gaaf, en er is meer goed nieuws: 2008 brengt een nieuw optreden van Riku Lätti bij Take Five in Venlo! Opdat we elkaar spoedig weer mogen zien.

- Jarig geweest. Nee wacht! Dat was in Steijl.

- Tentamens gehad. Drie stuks.

- Auto's branden aan de horizon. Im Westen nichts neues.

- Ajax van Sophocles bezocht in de Stadsschouwburg. Ondanks de goede cast maakte het weinig indruk. De recensent van De Pers lijkt het volkomen met me eens te zijn. De kop boven de vernietigende recensie luidt: 'Stoffig en oeverloos gezever in Sophocles' Ajax'.

- Volgend weekend Museumnacht. Daarover vermoedelijk later.

Tot dusver de Daan in Amsterdam telex. Voor vragen en opmerkingen kunt u altijd terecht in de commentaarbox rechts onder dit bericht. Voor meer indormatie verwijs ik u ook door naar onze websites www.daandoesborgh.nl, www.stadsdichtervenlo.nl en stadsdichtervenlo.blogspot.nl

Dit was Daan Doesborgh voor Daan Doesborgh nieuws. Terug naar jou, Femke.

Meel en melk

Elk gezicht op Amsterdam is als een ansichtkaart in een bakkerij. Er hangt een meel- of melkachtige waas van kou over de natte straten, de bomen en het water.
Melancholie is het trefwoord van het weer.

Ik kan niet zorgeloos doorfietsen of boos worden als er een of andere idioot zijn verkeertechnische onkunde flamboyant ten toon spreidt door de achterlijkste capriolen uit te halen met als schijnbaar doel mij het leven zuur te maken. Mij rest niets dan somber na kijken en weer een dichtregel op te hoesten, die ik al fietsende vergeet voor ik thuis ben.

Ik kan niet glimlachen naar de man die oversteekt, naar de cassière, naar de buurvrouw, naar de docente, naar het meisje dat ik niet ken die me hallo zegt (oh wacht dat gaat toch wel), naar de toeristen, naar de cafébezoekers, naar de winkeliers...

Maar kan ik niet is wil ik niet.

Geopend

En toen luisterde hij Grace van Jeff Buckley (de CD, niet alleen de titelsong) en was hij overdonderd.

Er is muziek die vertelt, er is muziek die opwindt, ontroert, die boos of blij of verdrietig maakt.

Dit is een CD die niets van dit alles doet, en daarom alles tegelijk.

Dit is een CD die je alleen laat met jezelf.

Gedicht

Hij kwam, hij zag, hij streed, hij droeg voor, hij zoop, hij zweette, hij spoog de microfoon onder, hij selecteerde, hij grapte, hij schokte, hij schreeuwde, hij fluisterde, hij ontroerde, hij wond op, hij at pizza, hij scoorde, hij danste, hij sprak, hij lachte, hij zong, hij zoop nog meer, hij oreerde, hij praatte, hij maakte geluid, hij insinueerde, hij vergeleek, hij omschreef, hij riep, hij vocht, hij verbroederde, hij dreef uiteen, hij liep, hij klom, hij deed, hij wist, hij schreef, hij dacht, hij kon

en hij overwon.

(bovenstaande is een samenvatting van de uitwisseling van de Düsseldorfer Poësieschlacht met Venlo)

Tussendoortje

Modern Times

Laten we eens een CD-recensie doen.

De nieuwste CD van Bob Dylan (toch ook al weer zeker driekwart jaar oud) heb ik onlangs volledig herontdekt.

Vooropgesteld wil ik proberen het niet te hebben over het nummer Cold Irons Bound. Deze heropname van een track van Time Out of Mind is zo briljant dat deze post dan te lang zou worden, dus daar kom ik wel een keer op terug.

Modern Times laat, in mijn ogen, het antwoord horen van de levende legende, de oude meester Bob Dylan die zittend in zijn stoel de wereld aan hem voorbij ziet trekken om vervolgens op te staan, zijn zegje te doen en vervolgens weer te gaan zitten (voor hoe lang weet niemand). Bob Dylan is hier de economische goeroe die eindelijk weer een prognose doet, de oude dichter die de literatuuranalytici vermanend toespreekt in een brief, de personificatie van de muziek die spreekt, of preekt, en de Kanye Wests en Pussycat Dolls van deze wereld met de neus op de feiten drukt. Doe wat je wil, het is allemaal leuk en aardig maar hier is Bob Dylan en dat behoeft verder geen uitleg.

Thunder on the mountain, rolling like a drum. Dit citaat uit het eerste nummer dekt wel aardig de lading. Er is een enige discussie geweest bij verschijning van dit album over de zin "I was thinkin' bout Alicia Keys, and I couldn't help but cry." Als Bob Dylan zingt over Alicia Keys is zij, zo stel ik me voor, 'creaming her pants' uit opwinding. Stel je voor. Bob Dylan. Nieuw album. Eerste nummer. I been thinkin' 'bout Daan Doesborgh. WAAAAAAAAAH!

In schril contrast met Thunder on the Mountain staat het heerlijke, lieflijke, paradijselijke Spirit on the Water. Pa-tum-tum tum-tum toem-toem toem-toem, tom-tom tom-tom tokkelt er een gitaartje door het hele nummer heen en de tekst en de rust is overweldigend. "If I can't have you I throw my love into the deep blue sea." Er zijn weinig dingen waar ik van tot rust kom, maar Spirit on the Water is er een van.

Rollin' and Tumblin' is eigenlijk net zoiets als Thunder on the Mountain, een stampend, hobbelend Dylannummer over lijden, vreselijke vrouwen en meer van dat. Dylan schreeuwt zijn weg door dit nummer en evenals in de vorige twee nummers hoor je hoe hij nu toch echt wel oud begint te worden, en stiekem nog steeds niet kan zingen. Dylan heeft nu het staium bereikt waar Tom Waits na twee CD's op zat, plus ouderdom. De krassen in zijn stem (het krassen van zijn stem) zijn nu echt niet meer te negeren.

When the Deal Goes Down is een prachtig nummer, maar steekt mijns insziens schril af tegen de andere nummers op dit album. Weer een langzaam nummer, maar minder ontroerend dan Spirit on the Water.

Someday baby. Dit is een echte Dylan-klassieker in de dop. Dir nummer had werkelijk op elk versterkt Dylan-album kunnen staan. De sterke herhaling, de heldere zang (naar verhouding) en de eenvoudige begeleiding karakteriseren dit nummer als zo'n goeie ouwe zoals er velen zijn. Hij kan het nog steeds!

Afgezien van The Levee's Gonna Break (helaas geen Led Zeppelin cover) zijn de overige nummers zo groots en fenomenaal dat ik die in een nieuwe post ga bespreken. The Levee's Gonna Break vind ik een plezant nummer voor tijdens het fietsen, het is een vrolijk niemendalletje en zeker in het licht van de rest weinig bijzonders.

VOLGENDE KEER DUS MEER MODERN TIMES!

Drs. P

Het is donderdag zes septmeber in het jaar des heres tweeduizendenzeven, en alweer een mooie dag in Amsterdam.
Daan en Luc, vervuld van blijdschap over hun samenzijn na zo lang in wederzijds gemis te hebben moeten leven, fietsen al keuvelend over de Herengracht.
Plotseling valt Luc stil. "Daan! Dat was Drs. P!" sist hij. "Daar op het terras?" antwoordt Daan. "Ja! Zag je dat dan niet? Hij glimlachte naar me. Wat moeten we doen?" "Wel," antwoordt Daan koel, "teruggaan en vragen of we aan mogen schuiven." Luc durft niet, en Daan stiekem ook niet maar hij volhardt. Kordaat stappen de twee richting het cafeetje op de hoek van de Herengracht met de Raadhuisstraat.
"Meneer Polzer, vindt u het bezwaarlijk als wij aanschuiven?"

Dat was het begin van waarschijnlijk de interessantste middag in Amsterdam tot dusver. Ruim een uur hebben Luc en ik gedachten uitgewisseld met Drs. P over poëzie, zijn werk en taal in het algemeen. "Ik zit hier een beetje college te geven, maar de Nederlandse taal is nu eenmaal mijn passie." Alsof wij zijn verhalen ook maar in de verste verte hinderlijk zouden zinden! Niets was minder waar.
Geweldig waren de prachtige verhalen over de oorsprong van 'Dodenrit', dichtvormen als het pantoum, het ollekebolleke en het onzijn en het hilarische verhaal over de aan zijn blokfluitclubje verknochte man door wie het voor meneer Polzer mogelijk was naar Jakarta te gaan.

Weinig mensen zijn voor Luc groter dan Drs. P, en als liefhebber van de Nederlandse poëzie kan ik niets anders dan dit beamen. Zanger annex performer in ruste, nog af en toe actief als dichter en onlangs 88 geworden blijft Drs. P een bezield verteller met een unieke kennis van het technische aspect van dichter.

Zoals gezegd, alweer een mooie dag in Amsterdam.

Lokaal een bui

De regen valt op Amsterdam maar gelukkig zit ik hoog en droog op mijn kamer. "Ici c'est comfortable" zingt de lp van Piaf. Er is witte wijn en een zakje chocoladetruffels voor de liefhebber.
Vanmiddag een erg interessant college van Marita Mathijsen gehad.
Wat wil een mens nog meer?

Er zijn wel wat dingetjes die ik nog graag zou willen, maar over het algemeen mag ik niet klagen. Ik zie net dat het inmiddels ook al droog is.
Dit kan nooit goed zijn.

Even afkloppen.

...Tot ver voorbij het eind van zijn latijn gedreven

Hoera! Vanavond is het zo ver! Daan gaat naar Jules Deelder! Heel Venlo maakt zich op voor de Nach van 't Limburgse Leed, verontwaardigde reacties op de afwezigheid van de stadsdichter zijn niet van de lucht, maar om 18:09 stapt deze jongen op de trein richting België!

Bootje

Ik wil een bootje. Dat heb ik onlangs besloten. Ik woon (bijna helemaal) in Amsterdam en daar is een boel water. Zodoende wil ik een bootje.

Het bootje zal geen probleem zijn. Legio goedkope bootjes te vinden. Bij de gemeente Amsterdam is voor 130 euro een sticker te koop die, met de geldigheidsduur van 1 kalenderjaar, in de gehele gemeente aanmeerrecht verschaft.

Nu nog een buitenboordmotor. (Leuke anekdote over het woord buitenboordmotor: gisteren na het optreden bij de Raay in Baarlo zat ik met King Lasse en Lydia Daher, mijn duitse collega-dichters, op het terras. We hadden het over mijn nautische wensen en ik vroeg Lasse wat een buitenboordmotor in het Duits was. "Ehh... Aussen... bord... motor?" gokte ik. Het bleek correct.)
Aangezien ik zeer slecht spaar bij deze een oproep: Wie heeft nog een goedkope buitenboordmotor (of een gemotoriseerd alternatief)? En nu ik toch bezig ben: wie heeft nog een bootje?

Woest

Na verontruste vragen over het functioneren van die mooie nieuwe filmfunctie onderaan de site bij deze even een korte uitleg.

Wanneer men op een der filmpjes klikt verschijnt er helemaal bovenaan de pagina een venster met het filmpje. Vandaar dat sommigen menen alleen geluid te horen.

Ik ga proberen hier iets aan te doen.

Tot slot ter verdrijving van de ongelofelijke leegte dan maar een gedicht.

Woest

Men zegt men zegt men zegt
Enkel in liefde en woede
Enkel in wellust en sex
Enkel in haat, furie, frustratie,
Dan alleen zijn wij echt

Dus enkel wanneer de mens schreeuwt
Van pijn, razernij of genot
Enkel wanneer wij gelukkig
Of kwaad zijn, perfect
En verliefd of kapot
Zijn wij wie wij zijn

En slechts dat wat mensen laat dromen
Onthuld diep in zielen
Het beest
En na het orgasme, de klap
Of de dood
Gaat verder het leven
En zonder geluid of we nooit
Zelfs maar woest
Zijn geweest.

-------------------------------------------------------------------------------------
Update: het is gefikst. De filmpjes staan voortaan bovenaan.

Filmpjes

Filmmaker Louk Voncken heeft bij mijn serie van tien '2007: de reeds beweende liefdes van Daan Doesborgh' filmpjes gemaakt. Deze mooie weergaves van mijn werk zijn te vinden op Youtube, maar ook onderaan deze pagina. Scroll omlaag en ontdek!

Zomerparkfeest

Vandaag begint het! Vier dagen hoera in het Julianapark in Venlo.
Op elk van deze dagen heb ik een column in de Zomerparkfeest podcast. Hou daarvoor (denk ik) de site in de gaten.



En dan natuurlijk zondag, 15:00 uur: Daan Doesborgh, Marten Noorduin en Martine Wijers in de spiegeltent. Laat u niks wijsmaken door de krant, er staat werkelijk een h aan het einde van mijn achternaam.

Feest

O, o, o, wat weer een fijne dag in Amsterdam.

Morgen ga ik weer terug naar een (wat de site van het Zomerparkfeest doet vermoeden) tot dusver regenachtig Venlo.
Ofschoon ik vanmiddag werd overvallen door een nare bui van misselijkheid en hoofdpijn heb ik wederom een fantastische namiddag beleefd in Amsterdam, eigenlijk een soort Nederlands Atlantis wat is vergeten te zinken.
Ik heb een aspirientje genomen en heb in de stationsrestauratie, die hier op Sloterdijk nog wel degelijk aanwezig is en geenszins door een dönertent vervangen dreigt te worden, genoten van een latte macchiato, een brownie, de gratis krant de Pers, nog een macchiato en een croissant.
De (hetzij spaarzaam aanwezige) taalfouten en oneffenheden in de structuur van de artikelen heb ik maar voor lief genomen, de Pers is en blijft de enige gratis krant die ik niet vervelend vind.

Toen was het plotseling half zes. Ik heb een pizza gekocht, uitgebreid koken heeft weinig zin. Ik probeer juist zo veel mogelijk op te maken.

Morgen dus weer in Limburg. Overmorgen alweer Parkfeesten. Volgende week donderdag weer naar Amsterdam, met broerlief dit keer. Hij wil gaan waterfietsen, achterlijke winkels bezoeken, vliegtuigspotten en musea van twijfelachtig élan bezoeken.

Never a dull moment.

Gelukkig is er internet...

...Want de treinreis was een hel.

Geef mij maar Amsterdam

Zo,

Vanmiddag weer naar Amsterdam.
Omdat ik niet weet of ik daar internet heb bij deze dus vast de melding dat ik misschien wel tot donderdag niks meer post. En dan beginnen de Parkfeesten!

Met andere woorden:

Until we meet again!

Schoenenjacht deel laatste

Het is gelukt!
Met veel dank aan Michella heb ik afgelopen dinsdag schoenen weten te kopen.

Dat vertel ik nu pas omdat ondertussen mijn laptop kapot ging en ik in Amsterdam was.

Deze foto is overigens genomen met mijn nieuwe laptop.

Ja, het blijft spannend hier! Nu zijn mijn ouders en broertjes op vakantie. O mijn hectische leven...

Video killed the radio star

Strrrrrrraks om 6 uur op Omroep Venlo: een potentieel zeer gezellige uitzending van Radio Sur Place, met daarin Bernard Martens die muziek laat horen, Guido Cruysberg van Station 5 die vertelt over het aankomende Filmfestival en ondergetekende, die u een en ander laat weten over zijn project met Galerie New Untitled op de Q-pier.

Stemt dus allen af op omroep Venlo, van 6 tot 7 vandaag!

Inner Monologue

Verhuizen. Dan heb je eindelijk een kamer en dan komt de schier onmogelijke opgave de massa spullen die je hebt in een kamer proberen te passen, en liefst op een logische manier.
Verhuizen dus.

Met een platenspeler, een doos boeken of weet ik wat vijf trappen op, enfin, u kent het wel. En dan de vraag: wanneer verhuis ik mijn meest kostbare bezit, te weten mezelf? Vanaf wanneer ga ik de verplichtingen hier in Venlo, voor het merendeel de optredens die u links van dit bericht kunt vinden, inbedden in een reis van twee uur heen en twee uur terug naar een plek die misschien wel mijn thuis is, maar waar ik dan niet langer woon?

Ik ben officieel al geen Limburger meer. Ik woon nu in Amsterdam. Sterker nog: ik woon op mezelf. Ik ben een huishouden geworden. Tussen volgende week en de parkfeesten is er een kans mij dus niet in Venlo tegen te komen, maar in Amsterdam.
Het is maar dat u het weet.

Schoenenjacht deel 2

Ik heb vandaag zowaar een schoen gepast. Rood, geruit, dertig euro. Kon de knoop op basis van het passen (hij zat wel goed) niet doorhakken, over te meer omdat er niks te knopen viel. Wel gaatjes maar geen veters.

dat vond ik wel weer genoeg schoenenjacht voorlopig.

Ik ben dol op feestjes

Schoenenjacht deel 1

Welnu. Ik ging dus op pad om schoenen en een nieuwe portemonnee te kopen.

Het deprimerende weer van de afgelopen dagen maakte dat ik in dat eerste alvast geen zin had. Met veel auto-overreding wist ik mezelf dan toch naar de Bijenkorf te slepen om daar een gigantische bak aan te treffen met portemonnees voor een tientje. Waarom zijn portemonnees zo belachelijk duur, zelfs in de uitverkoop bij de Bijenkorf Outlet? Is het niet de bedoeling dat er geld overblijft om er in te stoppen? Eerder was ik bij de Hema, waar men schaamteloos een eurootje of zeventien vraagt voor zo'n leren vod.

Ik vond bij de Bijenkorf voor tien euro een felgroene portemonnee met slangenhuidopdruk. De lelijkste portemonnee ooit. Meteen gekocht dus.

Dan verder naar het Leger des Heils. Men bleek er minder in zak en as dan ik dacht, en ik kocht er een aantal bakelieten 78 toeren-platen.

Als het weer opklaart volgt schoenenjacht deel 2.

Caucasian

Er zijn reeds twee flessen verkocht, en wel op de opening van de Qpier afgelopen zondag.

Het was ook daar dat ik enkele gedichten voordroeg. Tijdens deze voordracht maakte Fransz Rombouts de foto's die hier te zien zijn. Inmiddels is het tien over een 's nachts en bemerk ik hoe twee White Russians, een of andere Passie-troep en een whisky'tje het typen aardig bemoeilijken.

Desondanks leek het me aardig te vermelden dat dit lang niet de eerste weblogpost is die ik in beschonken toestand schrijf, en daarnaast dat ik afgelopen weekend in Belfeld verbleef. Hierover meer in de krant van donderdag (de krant zijnde Dagblad de Limburger). Te zijner tijd zal dat artikel dan ook weer hier verblijven, mocht u een andere danwel geen krant lezen.

De opmaak (met betrekking tot de foto's) vereist dat hier nog een alinea komt. Dat ziet wel zo mooi uit. Deze wilde ik vullen met de aankondiging dat ik morgen in het Venloosch centrum te vinden ben, op zoek naar nieuwe schoenen en een nieuwe portemonnaie. De oude kon de enorme cashflow niet meer aan en is gesneuveld.

Mijn dronken ik verplicht bij deze aan mijn nuchtere ik van morgen uitgebreid verslag te doen van deze queeste. Ook ga ik morgen voetballen met Richard. Het is maar dat u het weet.

Château Q-pier

Vandaag met Richard de hele dag blauwe bierflessen uitgespoeld. Deze zijn bestemd voor een project met Galerie New Untitled. In de maanden juli en augustus zijn hier flessen poëzie te koop. In deze flessen een van de tien gedichten uit de serie '2007: De reeds beweende liefdes van Daan Doesborgh'.

Voor maar vier euro kunt u eigenaar zijn van dit unieke, gesigneerde object. Bovendien zijn er vier data waarop ikzelf het gekochte gedicht voordraag, te weten 5 en 11 juli en 9 en 23 augustus van 20:00 tot 23:00 uur.

Let wel op! De flessen zijn in een gelimiteerde oplage verkrijgbaar. Wie ze dus alle 10 wil sparen moet er snel bij zijn!

Naast dit flessenavontuur heb ik gisteren met Sef Joosten een Japans snoep-proeverijtje gehouden. Hierover later meer.

Koptelefoon

12 dagen was het stil op mijn weblog.

Dat waren 12 dagen van grote drukte. Veel performances, veel examenfeesten, weinig slaap. Heerlijk is dat. Het summum was toen ik deze week om 5 uur thuis kwam. De zon kwam op, de vogeltjes floten. Ik kwam niet van een examenfeest af, gelukkig.

Feestjes hebben de rare gewoonte mij altijd een beetje somber te maken. Vooral zo tegen het einde, of de dag erna, word ik vaak overvallen door een uiterst triest gevoel waar ik zo een-twee-drie geen reden voor kan bedenken.

Een goede oplossing daarvoor is op pad gaan: naar het stadsstrand (jahaa, het is eindelijk weer open!), naar Take Five, bij vrienden op bezoek. Een andere oplossing is er een die ik op het moment ook toepas.

Ik heb in Duitsland een bigass koptelefoon gekocht voor 50 cent bij een kringloopwinkel. Daar zat een of andere prehistorische stekker aan, die heeft mijn buurman vervangen door iets moderns. Met deze koptelefoon hoor je nog maar de helft als je geen muziek draait. Hij isoleert fantastisch. Daarna het volume open en je hoort jezelf niet eens meer typen boven, laten we eens een willekeurige artiest noemen, Tom Waits uit.

Nu liggen hier Rain Dogs, Alice en Real Gone te wachten om beluisterd te worden. Ik vermaak me wel vandaag.

Tom Waits 2

Het is bijna half twee, in de nacht van donderdag op vrijdag en er valt me plotseling iets belangrijks in.

Al luisterende naar Walk Away, een van mijn favoriete Tom Waitsnummers (mail me en ik stuur het) viel mij iets belangrijks in.

Tom Waits is een soort gospeldominee. Luister naar zijn fantastische stem (als die van een dikke neger) en het komt op een gegeven moment tot je. Hij predikt. Tom Waits predikt continu zijn visie en zijn visie is dat de werkelijkheid zoveel leuker wordt als je af en toe weg mag zakken in zijn wereld van stoffige kleding, megafoons, goederentreinen en veel, heel veel whisky. Alle tinten bruin op de wereld gehoorzamen aan Tom Waits.

Het beloofde gedicht is klaar. Ik ga nu eerst naar bed, maar men kan het spoedig tegemoet zien op dit weblog.

Annonce

Met het grootste genoegen deel ik u mede dat uw stadsdichter zijn VWO-diploma heeft gehaald.

Why don't you al just f...f...fade away?

Op straat liep ik Dick Evers tegen het lijf. Hij had Pulp Fiction gekocht voor 2 euro bij de Action. Hij stelt mij in zijn reactie op de post over Tom Waits een vraag. Hieronder het antwoord.

Talking 'bout my generation denk ik dat het niet zozeer de jeugd is die wegzakt in de LOL-cultuur maar gewoon de hele maatschappij. Kijk in de kranten, kijk naar de TV: of we het nu hebben over nieuws (Paris Hilton, Anna Nicole Smith, Bokito) of over tekenfilms (Zowel Jetix als Nickelodeon zenden de hele dag stompzinnige Amerikaanse series uit), alles is afstompend en laag-bij-de-gronds als nooit tevoren.

Enerzijds mogen wij als intellectuelen (vergeef mij de generalisatie) ons natuurlijk gelukkig prijzen dat wij hier doorheen kunnen prikken, en dat wij wél kunnen praten over waar het werkelijk heen gaat met de wereld, en wél kunnen genieten van bijvoorbeeld Tom Waits, of Riku Lätti, of wie dan ook ongeacht hun status volgens Story, Privé en Shownieuws.

Anderszijds is het voor mensen in die positie natuurlijk wel een soort verantwoordelijkheid zich te ontfermen over de onwetende, rücksichtslos consumerende massa.

Ikzelf was van plan helemaal niets aan te doen aan de verloedering van de mens. Ik heb weinig affiniteit met mijn generatie, en nog minder met de hersenloze massa. Ik kijk geen TV meer en daar kan ik mee leven. Ik erger me dagelijks aan alles om me heen maar daar put ik inspiratie uit. Ik ben een strandjutter in de maatschappij. Ik kijk rustig naar alles om me heen en pak daaruit precies dat wat ik nodig heb of waardeer.

Denk aan de salade met stukjes fetakaas. Het kan aan mij liggen maar ik pik de feta er altijd meteen uit, en zo zouden wij het ook met de maatschappij moeten doen. Pik de lekkere stukjes er tussen uit, maar vergeet nooit te blijven stimuleren en inspireren. De gemiddelde Venlonaar die mij er op attendeert dat ik 'zo leuk had geschreven over die beelden' is niet meer of minder dan degene met verstand van poëzie die de sterke en zwakke punten van mijn stadsgedicht belicht.

Wij creatievelingen zouden de nieuwe Verlichting kunnen ontketenen als we hipper zouden zijn dan Britney Spears, Beyoncé of Snoop Dogg. Dat zijn we niet. Grin and bear it.

Tom Waits

Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits.

Mijn persoonlijkheidstoornis neemt ernstigere vormen aan.

Was ik tot voor een paar maanden nog stellig overtuigd van het feit dat ik Iggy Pop was, mijn pijlen zijn nu gericht op Tom Waits.

Welnee, ik ben Tom Waits niet, maar hij is een heel goede vriend van me. Sterker nog: vrij regelmatig treffen we elkaar in de kroeg. We drinken een whisky en praten wat, of grappen wat. Bovendien heb ik Tom Waits mijn meeste gedichten wel laten lezen, maar even sporadisch als we het hebben over zijn muziek hebben we het over wat ik zoal schrijf.

Ach, ik kan zo schaamteloos lachen om de anekdotes die hij vertelt. Tom Waits, overigens, heeft niet de brullende diep-vanuit-je-tenen-lach die je van hem zou verwachten, integendeel. Hij heeft een bescheiden soort grinnik, net zoals zijn normale spreekstem wel hees is en warm, maar naarmate je er langer naar luistert toch ook weer heel normaal, en niet de wilde grom die zijn muziek zo typeert.

Tot diep in de nacht kunnen we zo een eind weg praten, soms ontzettend serieus maar dan weer vol subtiele grappen. Tom Waits en ik, wij zijn de mannen.

Gedicht volgt.

Raad eens wat ik vandaag ga kopen?

Draft

Primeur! Het onderstaande gedicht was bij het starten van dit bericht nog niet af. In deze inleiding kan ik nog niet zeggen of u de volledige versie krijgt, maar ik ga mezelf in ieder geval voor u openen: aanschouw de wording van een gedicht! Onderstaande zijn de aantekening waaruit zal volgen: mijn nieuwste gedicht.


Ze heeft mij verlaten voor iemand

Met een hoog, knorrend, nasaal stemmetje

Hij is een beetje dikkig

En heeft haar als een schoenborstel

Daarnaast is zijn smaak qua kleding hopeloss, wat voor muziek hij luistert interesseert me niet maar het moet wel rotzooi zijn.

Ze heeft mij verlaten voor een schlemiel van de bovenste plank, een dodo, een sufferd, een doetje.
Hij is een watje, een lulletje rozenwater, een lamlendig stuk verdriet.

Over een jaar of vijftien is hij afgestudeerd en nog dikker. Hij zal een nieuwbouwhuisje hebben, twee kinderen, een golden retriever, een Volkswagen Golf en een ontzettend lieve vrouw.

Of zij het is interesseert me niet.

Ze heeft mij verlaten voor een doerak, een schelm, een nietsnut, een deugniet, een nozem.

Hij heeft van die priemende varkensoogjes.

Hij heeft vast niets goeds in de zin,
die jongen groeit op voor galg en rad. Let op mijn woorden.


Ze heeft me verlaten voor een crimineel, een achterbuurtbewoner. Een geitenneuker, een kinderverkrachter, een tasjesdief, een recidivist, een drugsdealer, een schooier, een schoft.

Achterkamertjespolitiek en handjeklap maken zijn carrière. Hij rijdt zijn BMW van het geld van arme Koreaanse frietkraameigenaren.

Ze heeft me verlaten voor mijn nemesis. Hij is een duivel, een demoon, het kind van Satan en de Antichrist. Hij is een tiran, een dictator, een fascist.

Hij kan mijn bloed wel drinken! Hij zal me najagen tot in het graf, hij zal niet rusten voor mijn hoofd prijkt op een staak in zijn voortuin.

Ze heeft me verlaten voor een monster!


Zijn naam is Hennie.




Oké, en nu is het tijd om te schrappen. De happy few die zich hebben ingeschreven voor de Sushi-avond bij de Q4-kantine (morgen vanaf 18:00, reserveren kan misschien nog wel via q4soepmetballen@gmail.com) zullen aldaar de gepolijste versie horen van deze ruwe diamant.

Stelling

Oké, nieuw spelletje: ik poneer een stelling en u reageert.

Stelling: Er is geen nieuws meer! Het is of de ingegroeide teennagel van Balkenende, of de gevangenisstraf van Paris Hilton, of wekenlang geneuzel over een of andere ontsnapte
A: Gorilla
B: TBS-er
C: Emoe / poema / beer
Of gegiechel over een Duitse ijsbeer, of de hartklep van Holleeder, of de zangcarrière van Hilbrand Nawijn.


Reageert allen hieronder!

Yo-ho yo-ho, a pirate's life for me!

Savvy?

VeniVidiVici

Jottem! VVV promoveert.

Ik heb me al dagen niet in de stad laten zien uit vrees voor DE OPMERKING.
Dit is een opmerking die ik vrijwel dagelijks naar mijn hoofd geslingerd krijg, soms door mensen waarbij ik dan denk "Waarom jij", maar dat terzijde. Deze opmerking luidt "Kinse dao neet ens n gedicht euver schrieve knöl?". Spelling andermaal onder voorbehoud. Deze hatelijke opmerking muteert zich nu naar een velerlei frasen met betrekking tot het gedicht over VVV over wiens bestaan niemand twijfelt.

ER IS GEEN GEDICHT OVER VVV EN ER KOMT GEEN GEDICHT OVER VVV.

Dank.

Mêt-persant

Argh! Examens!

Om mezelf op andere gedachten te brengen ga ik nu even een boekje open doen over een van de mooiste woorden die het Tegels dialect rijk is: Mêt-persant.

Natuurlijk is het snoeihard gejat uit het Frans, maar dan nog. Omdat mijn oma het altijd zo snel uitspreekt heb ik lang verondersteld dat het zoiets als 'mepperstand' was, maar het Tegelsch Woordenboek biedt hier uitkomst (ja, dat heb ik! Nee, het is niet te koop!).

Voor de niet-dialect sprekers: Mêt-persant betekent zoiets als meteen, of gelijkertijd.
Asse toch nao sjtad geis, kense mêt-persant efkes nao d'm bekker (Als je toch naar de stad gaat, kun je meteen even naar de bakker). Spelling onder voorbehoud.

Dan wil ik, nu ik toch aan het schrijven ben, mêt-persant even mijn nieuwste gedicht publiceren.

Trein

Alle meisjes in de trein
Zijn helaas net niet zo mooi
als ze hadden kunnen zijn
Maar misschien is dat alleen vandaag

Want dan vanuit de bus
Lijken alle meisjes
Van de trein nu op de fiets
Welhaast te smeken om een kus
Onuitsprekelijk verdiend



Daarnaast wil ik graag opmerken dat een ander nieuw gedicht, Methaan, te bewonderen is bij de kantine aan de Maaskade. dagelijks geopend, alleen meegebrachte etenswaren nuttigen, er is koffie thee en meer en altoos gezelligheid.

Dankie Riku en Dorette

Het is vrijdagmorgen half elf en nauwelijks drie kwartier geleden stapte Riku Lätti op de trein naar Rotterdam. Ik kick af met zijn CD's.

Take Five was gisteren het toneel van een waanzinnig optreden. Zo'n twee uur lang beheerste Riku het publiek, dat tot buiten stond te genieten van zijn optreden.
Van gevoelige, lieve liedjes tot snellere nummers, het waanzinnige 'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii want to see you dead' en de 'getoonsette gedigte' van Henning J. Pieterse: Riku Lätti vertedert, amuseert, ontroert, verblijdt en wat dies meer zij.

Als het optreden begint is iedereen vol nieuwsgierigheid. Hier gaat spelen een Zuid-Afrikaanse zanger die nog nooit iemand gehoord heeft, maar die getuige de vele awards die hij in Zuid-Afrika kreeg wel een noemenswaardig artiest moet zijn.
Het optreden gaat langzaam van start en Venlo komt in de stemming. Riku speelt, zingt vertelt en Venlo zingt uit volle borst 'Ek verstaan hoekom jy sê ek verander nie'.
Riku: "Ik had gedacht dat het wel even zou duren om Venlo Afrikaans te leren, maar het is gelukt in 5 minuten."

het optreden vordert, Riku is in zijn element en Venlo sluit hem in haar armen.

Riku en Dorette: Tot in augustus!

Soep met ballen

Morgen is het zover. het optreden van Riku Lätti bij Take Five. Oordelend naar de vele reacties die ik krijg mogen we een grote opkomst verwachten, en daar ben ik natuurlijk hartstikke blij mee.

Afgelopen zondag was Emil Szarkowicz in Venlo met zijn tent van Emil, op het stadhuis. Ook daar heb ik me even zien. Ondanks de ongelofelijke hitte in de tent was het een vrolijke janboel, maar zij die eerder een aflevering van de Tent zagen weten dat Emil een beetje chaos niet schuwt.

Goed, ik heb dus iets om op terug te kijken en iets om naar uit te kijken. Nu heb ik ook nog iets te doen. As we speak is de opening van de kantine in Q4. Alleen zelf meegebrachte etenwaren nuttigen. Elke woensdag soep met ballen. Zo ook vandaag. Smakelijk!

Stadsgedicht nr. 4 'Regen'

En dan zijn we eindelijk up to date. Ik heb op deze zondagmiddag wel mooi vier maanden stadsdichtersschap op internet geknald! Alsof dat nog niet alles is ga ik ook zometeen op weg naar de Markt in Venlo, waar de Tent van Emil is neergestreken.

Het vierde stadsgedicht, de dato 3 mei jonstleden (publicatiedatum), gaat natuurlijk over de wachters van Tajiri op de stadsbrug. Dit gedicht mocht ik voordragen in de Parterre van het stadhuis, en de donderdag na de onthulling is het in de krant geplaatst.

De regen, zoals sommigen niet helemaal begrepen hadden, is de regen van bommen die de Maasbruggen vaak hebben moeten verduren.

Bijgevoegd ook de Engelse vertaling die ik voor Shinkichi Tajiri gemaakt heb.

Regen

Bewaak onze gemeente
Als het regent op de brug
U staat daar straks alleen te
waken, denk dan nog eens terug
Aan de dag die u onthulde,
En uw standplaats op de brug

Want toen de oorlog hier was
Had men niet uw brede rug
Op het allerlaatst zag men toen pas
De regen op de brug
En denk niet dat het sneeuw was:
Een eskader in de lucht!

Vandaag heeft Venlo toch geen vrezen
Strijd verwacht men niet zo vlug
Maar toch, haast ieder monsterwezen
Is begonnen als een mug
En zelfs al komt die regen
Weer naar Nederland terug,
De stad is onder d' hoede
Van haar wachters op de brug.



Rain

Guard our city, statues
When it’s raining in the night
When you stand there I hope that you
Will reminisce with delight
About the day that showed you
And your position in the light

For when the war was raging
You were not yet here to fight
The allies were engaging
In some raining in the night
The city bridge was staging
Play of bombers high in flight

But that is history for Venlo
There’s no war approaching, right?
But every threat has started small so
Maybe one day war will bite
And even if the rain returns
Although we do not hope it might
We are being well-protected
By our giant metal knight

Stadsgedicht nr. 3 'Tegelse Demokratische Republik'

Velen van u zullen de titel van dit stadsgedicht niet herkennen. Dat komt omdat deze door de krant niet is geplaatst (censuur?) en werd vervangen door 'vergeetmuur'. Het gedicht gaat over de betonnen muur die tussen Op de Heide en de rest van Tegelen is geplaatst bij de aanleg van de A73. Werkelijk Berlijnse toestanden in Tegelen!
Het gedicht is een ollekebolleke, een gedicht met een zeer strikt metrum en een regel (de vijfde) die bestaat uit een zeslettergrepig woord, waarbij de klemtoon verdeeld is als in 'ollekebolleke'.

Tegelse Demokratische Republik

Ooit 'oppe Hei' geweest?
Als u het vinden kon
Overal modder
't Is slecht te begaan

Daarbij, gemeente, die
Oostblokvergeetmuren
Horen in Tegelen
Echt niet te staan

Stadsgedicht nr. 2 'Kunst'

Het stadsgedicht waar ik nog altijd het meest over word aangesproken is toch wel 'Kunst', het gedicht dat een team van vrinden (waaronder ook ik) in de nacht van het Jocus Hofbal én het Oeles Prinsebal op een metershoog spandoek aan de Nedinscotoren wist te hangen. Om de kaping compleet te maken werd de Nedinscovlag vervangen door een piratenvlag.

Hier links de ontroerend mooie foto (dank Janneke). Het spandoek is ruim zes meter lang en ruim vier meter breed.

Provoceren is heerlijk, vandaar dat er linksboven op het spandoek staat: 'Bitte retournieren - 0615194883 Wiedersehen macht Freude'.

Het is overigens netjes geretourneerd en nu te huur. Bel mij.

Aanleiding voor het stadsgedicht was overigens niet alleen het feit dat er plannen zijn delen van het Nedinscocomplex te slopen (plannen die we overigens niet af hebben kunnen wenden) maar ook dat de krant het onderwerp Nedinsco in eerste instantie niet actueel genoeg vond.

Onder het mom van: 'Als er geen nieuws is moet je nieuws maken' is dus deze actie geboren. Het lukte, want enkele dagen later stond het in de krant:

Kunst

Het is al even ongewis

Wat met dit werk gebeuren gaat.

Ofschoon het er al heel lang staat;

U zat er zelf nog aan de dis.

U denkt dat kunst vervormbaar is,

Maar wat u nu toch weer begaat...

Wellicht komt mijn pleidooi te laat

Maar kunst? Nedinsco onbetwist!

Ziet u wel, het is toch niet

.........hetzelfde...............

Wanneer.............alleen

.....................de...............

Monumentale.........delen.....

Blijven..................staan.......

De vorm van het gedicht behoeft misschien een verklaring. Het betreft hier een Petrarkisch sonnet (ook wel Italiaans sonnet, en vernoemd naar de Italiaanse dichter Francesco Petrarca). Normaliter bestaat een Petrarkisch sonnet uit twee strofen, een van acht en een van zes regels. Het rijmpatroon hierbij is ABBAABBA CDECDE. In de eerste strofe lijkt dat vrij aardig te kloppen. De tweede strofe daarentegen bestaat uit wat losse woorden. Dat is omdat in het gedicht de niet-monumentale delen weggelaten zijn. En ja, u ziet, het is toch niet hetzelfde.

Stadsgedicht nr. 1 'Sneeuw'

Aangezien ik al een tijdje stadsdichter ben, en dit blog nu pas is opgezet loop ik een beetje achter. Een van de bedoelingen van dit blog is om hier alle stadsgedichten weer te geven en daar wil ik nu dus graag mee beginnen. In het overzicht van berichten kan iedereen dan makkelijk alle stadsgedichten terugkijken.

Het eerste stadsgedicht verscheen tegelijk met het laatste van Frans Pollux. Waar zijn stadsgedicht ging over de vele reacties die zijn aftreden los had gemaakt schreef ik mijn eerste gedicht, 'Sneeuw', over de uitblijvende winter. Inmiddels lijken de lente en de zomer van plaats gewisseld te hebben, en zou ik dus aan de gang kunnen blijven over misstanden in het weer. Maar laten we dat niet doen. Hier is het eerste stadsgedicht:

Sneeuw

Het had de allermooiste winter kunnen zijn,
Maar van de sneeuw is bitter weinig meer gekomen
Het had de allermooiste winter kunnen zijn,
Maar die voltrekt zich nu alleen nog in mijn dromen

Het had de allermooiste winter kunnen zijn,
Maar zelfs het kerstfeest bleek versuikering van honing
Het had de allermooiste winter kunnen zijn,
Maar oppervlakkig bleek de vredesfeestvertoning

Het had de allermooiste winter kunnen zijn,
Van wollen kleding en van donkerblauwe nachten
Het had de allermooiste winter kunnen zijn,
Maar romantiek liet boven alles op zich wachten

Het had de allermooiste winter kunnen zijn,
Ik zou gedichten van de witte daken schreeuwen
Het had de allermooiste winter kunnen zijn,
De lucht betrekt en boven Venlo gaat het sneeuwen.

Willkommen zum Fussball

Hartelijk welkom op het splinternieuwe Stadsdichter Venlo weblog.

Als huidige stadsdichter (de vierde alweer) heb ik de eer als eerste gebruik te maken van dit weblog.

Wie gingen mij voor in het stadsdichtersschap?

1. In 1993, ter gelegenheid van het 650-jarig bestaan van de stad Venlo, is Emma Crebolder voor een jaar als stadsdichter aangesteld door de gemeente Venlo. Dit was een eenmalig initiatief.

2. In 2002 besloten het Literair Station Venlo en Dagblad de Limburger de handen ineen te slaan en de Venlose stadsdichter opnieuw in het leven te roepen. Deze werd gevonden in de persoon van Koos van den Kerkhof. Hij was twee jaar stadsdichter.

3. In 2004 werd Koos opgevolgd door Frans Pollux. Bekend als zanger van de band Neet Oét Lottum en als radiopresentator. Pollux was stadsdichter tot de Tweede Kamer-verkiezingen in 2006. Naar aanleiding hiervan stapte hij op, omdat hij geen stadsdichter wilde zijn in een stad waar bijna 20% op Geert Wilders stemt.

4. In het najaar van 2006 werd Frans Pollux opgevolgd door Daan Doesborgh. Hij is tot op vandaag stadsdichter van Venlo.


Wat gaat er op dit blog gebeuren? Welnu, lees hier alles wat uw stadsdichter te melden heeft en voorzie zit van commentaar, loftuitingen of hoongelach. Welke boeken staan er in zijn kast, wat luistert hij voor muziek, waar is hij binnenkort te bewonderen? Dit alles wordt u hier aangeboden. Zeg het voort!