Tom Waits

Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits.

Mijn persoonlijkheidstoornis neemt ernstigere vormen aan.

Was ik tot voor een paar maanden nog stellig overtuigd van het feit dat ik Iggy Pop was, mijn pijlen zijn nu gericht op Tom Waits.

Welnee, ik ben Tom Waits niet, maar hij is een heel goede vriend van me. Sterker nog: vrij regelmatig treffen we elkaar in de kroeg. We drinken een whisky en praten wat, of grappen wat. Bovendien heb ik Tom Waits mijn meeste gedichten wel laten lezen, maar even sporadisch als we het hebben over zijn muziek hebben we het over wat ik zoal schrijf.

Ach, ik kan zo schaamteloos lachen om de anekdotes die hij vertelt. Tom Waits, overigens, heeft niet de brullende diep-vanuit-je-tenen-lach die je van hem zou verwachten, integendeel. Hij heeft een bescheiden soort grinnik, net zoals zijn normale spreekstem wel hees is en warm, maar naarmate je er langer naar luistert toch ook weer heel normaal, en niet de wilde grom die zijn muziek zo typeert.

Tot diep in de nacht kunnen we zo een eind weg praten, soms ontzettend serieus maar dan weer vol subtiele grappen. Tom Waits en ik, wij zijn de mannen.

Gedicht volgt.