Modern Times

Laten we eens een CD-recensie doen.

De nieuwste CD van Bob Dylan (toch ook al weer zeker driekwart jaar oud) heb ik onlangs volledig herontdekt.

Vooropgesteld wil ik proberen het niet te hebben over het nummer Cold Irons Bound. Deze heropname van een track van Time Out of Mind is zo briljant dat deze post dan te lang zou worden, dus daar kom ik wel een keer op terug.

Modern Times laat, in mijn ogen, het antwoord horen van de levende legende, de oude meester Bob Dylan die zittend in zijn stoel de wereld aan hem voorbij ziet trekken om vervolgens op te staan, zijn zegje te doen en vervolgens weer te gaan zitten (voor hoe lang weet niemand). Bob Dylan is hier de economische goeroe die eindelijk weer een prognose doet, de oude dichter die de literatuuranalytici vermanend toespreekt in een brief, de personificatie van de muziek die spreekt, of preekt, en de Kanye Wests en Pussycat Dolls van deze wereld met de neus op de feiten drukt. Doe wat je wil, het is allemaal leuk en aardig maar hier is Bob Dylan en dat behoeft verder geen uitleg.

Thunder on the mountain, rolling like a drum. Dit citaat uit het eerste nummer dekt wel aardig de lading. Er is een enige discussie geweest bij verschijning van dit album over de zin "I was thinkin' bout Alicia Keys, and I couldn't help but cry." Als Bob Dylan zingt over Alicia Keys is zij, zo stel ik me voor, 'creaming her pants' uit opwinding. Stel je voor. Bob Dylan. Nieuw album. Eerste nummer. I been thinkin' 'bout Daan Doesborgh. WAAAAAAAAAH!

In schril contrast met Thunder on the Mountain staat het heerlijke, lieflijke, paradijselijke Spirit on the Water. Pa-tum-tum tum-tum toem-toem toem-toem, tom-tom tom-tom tokkelt er een gitaartje door het hele nummer heen en de tekst en de rust is overweldigend. "If I can't have you I throw my love into the deep blue sea." Er zijn weinig dingen waar ik van tot rust kom, maar Spirit on the Water is er een van.

Rollin' and Tumblin' is eigenlijk net zoiets als Thunder on the Mountain, een stampend, hobbelend Dylannummer over lijden, vreselijke vrouwen en meer van dat. Dylan schreeuwt zijn weg door dit nummer en evenals in de vorige twee nummers hoor je hoe hij nu toch echt wel oud begint te worden, en stiekem nog steeds niet kan zingen. Dylan heeft nu het staium bereikt waar Tom Waits na twee CD's op zat, plus ouderdom. De krassen in zijn stem (het krassen van zijn stem) zijn nu echt niet meer te negeren.

When the Deal Goes Down is een prachtig nummer, maar steekt mijns insziens schril af tegen de andere nummers op dit album. Weer een langzaam nummer, maar minder ontroerend dan Spirit on the Water.

Someday baby. Dit is een echte Dylan-klassieker in de dop. Dir nummer had werkelijk op elk versterkt Dylan-album kunnen staan. De sterke herhaling, de heldere zang (naar verhouding) en de eenvoudige begeleiding karakteriseren dit nummer als zo'n goeie ouwe zoals er velen zijn. Hij kan het nog steeds!

Afgezien van The Levee's Gonna Break (helaas geen Led Zeppelin cover) zijn de overige nummers zo groots en fenomenaal dat ik die in een nieuwe post ga bespreken. The Levee's Gonna Break vind ik een plezant nummer voor tijdens het fietsen, het is een vrolijk niemendalletje en zeker in het licht van de rest weinig bijzonders.

VOLGENDE KEER DUS MEER MODERN TIMES!