Meel en melk

Elk gezicht op Amsterdam is als een ansichtkaart in een bakkerij. Er hangt een meel- of melkachtige waas van kou over de natte straten, de bomen en het water.
Melancholie is het trefwoord van het weer.

Ik kan niet zorgeloos doorfietsen of boos worden als er een of andere idioot zijn verkeertechnische onkunde flamboyant ten toon spreidt door de achterlijkste capriolen uit te halen met als schijnbaar doel mij het leven zuur te maken. Mij rest niets dan somber na kijken en weer een dichtregel op te hoesten, die ik al fietsende vergeet voor ik thuis ben.

Ik kan niet glimlachen naar de man die oversteekt, naar de cassière, naar de buurvrouw, naar de docente, naar het meisje dat ik niet ken die me hallo zegt (oh wacht dat gaat toch wel), naar de toeristen, naar de cafébezoekers, naar de winkeliers...

Maar kan ik niet is wil ik niet.