Château Q-pier

Vandaag met Richard de hele dag blauwe bierflessen uitgespoeld. Deze zijn bestemd voor een project met Galerie New Untitled. In de maanden juli en augustus zijn hier flessen poëzie te koop. In deze flessen een van de tien gedichten uit de serie '2007: De reeds beweende liefdes van Daan Doesborgh'.

Voor maar vier euro kunt u eigenaar zijn van dit unieke, gesigneerde object. Bovendien zijn er vier data waarop ikzelf het gekochte gedicht voordraag, te weten 5 en 11 juli en 9 en 23 augustus van 20:00 tot 23:00 uur.

Let wel op! De flessen zijn in een gelimiteerde oplage verkrijgbaar. Wie ze dus alle 10 wil sparen moet er snel bij zijn!

Naast dit flessenavontuur heb ik gisteren met Sef Joosten een Japans snoep-proeverijtje gehouden. Hierover later meer.

Koptelefoon

12 dagen was het stil op mijn weblog.

Dat waren 12 dagen van grote drukte. Veel performances, veel examenfeesten, weinig slaap. Heerlijk is dat. Het summum was toen ik deze week om 5 uur thuis kwam. De zon kwam op, de vogeltjes floten. Ik kwam niet van een examenfeest af, gelukkig.

Feestjes hebben de rare gewoonte mij altijd een beetje somber te maken. Vooral zo tegen het einde, of de dag erna, word ik vaak overvallen door een uiterst triest gevoel waar ik zo een-twee-drie geen reden voor kan bedenken.

Een goede oplossing daarvoor is op pad gaan: naar het stadsstrand (jahaa, het is eindelijk weer open!), naar Take Five, bij vrienden op bezoek. Een andere oplossing is er een die ik op het moment ook toepas.

Ik heb in Duitsland een bigass koptelefoon gekocht voor 50 cent bij een kringloopwinkel. Daar zat een of andere prehistorische stekker aan, die heeft mijn buurman vervangen door iets moderns. Met deze koptelefoon hoor je nog maar de helft als je geen muziek draait. Hij isoleert fantastisch. Daarna het volume open en je hoort jezelf niet eens meer typen boven, laten we eens een willekeurige artiest noemen, Tom Waits uit.

Nu liggen hier Rain Dogs, Alice en Real Gone te wachten om beluisterd te worden. Ik vermaak me wel vandaag.

Tom Waits 2

Het is bijna half twee, in de nacht van donderdag op vrijdag en er valt me plotseling iets belangrijks in.

Al luisterende naar Walk Away, een van mijn favoriete Tom Waitsnummers (mail me en ik stuur het) viel mij iets belangrijks in.

Tom Waits is een soort gospeldominee. Luister naar zijn fantastische stem (als die van een dikke neger) en het komt op een gegeven moment tot je. Hij predikt. Tom Waits predikt continu zijn visie en zijn visie is dat de werkelijkheid zoveel leuker wordt als je af en toe weg mag zakken in zijn wereld van stoffige kleding, megafoons, goederentreinen en veel, heel veel whisky. Alle tinten bruin op de wereld gehoorzamen aan Tom Waits.

Het beloofde gedicht is klaar. Ik ga nu eerst naar bed, maar men kan het spoedig tegemoet zien op dit weblog.

Annonce

Met het grootste genoegen deel ik u mede dat uw stadsdichter zijn VWO-diploma heeft gehaald.

Why don't you al just f...f...fade away?

Op straat liep ik Dick Evers tegen het lijf. Hij had Pulp Fiction gekocht voor 2 euro bij de Action. Hij stelt mij in zijn reactie op de post over Tom Waits een vraag. Hieronder het antwoord.

Talking 'bout my generation denk ik dat het niet zozeer de jeugd is die wegzakt in de LOL-cultuur maar gewoon de hele maatschappij. Kijk in de kranten, kijk naar de TV: of we het nu hebben over nieuws (Paris Hilton, Anna Nicole Smith, Bokito) of over tekenfilms (Zowel Jetix als Nickelodeon zenden de hele dag stompzinnige Amerikaanse series uit), alles is afstompend en laag-bij-de-gronds als nooit tevoren.

Enerzijds mogen wij als intellectuelen (vergeef mij de generalisatie) ons natuurlijk gelukkig prijzen dat wij hier doorheen kunnen prikken, en dat wij wél kunnen praten over waar het werkelijk heen gaat met de wereld, en wél kunnen genieten van bijvoorbeeld Tom Waits, of Riku Lätti, of wie dan ook ongeacht hun status volgens Story, Privé en Shownieuws.

Anderszijds is het voor mensen in die positie natuurlijk wel een soort verantwoordelijkheid zich te ontfermen over de onwetende, rücksichtslos consumerende massa.

Ikzelf was van plan helemaal niets aan te doen aan de verloedering van de mens. Ik heb weinig affiniteit met mijn generatie, en nog minder met de hersenloze massa. Ik kijk geen TV meer en daar kan ik mee leven. Ik erger me dagelijks aan alles om me heen maar daar put ik inspiratie uit. Ik ben een strandjutter in de maatschappij. Ik kijk rustig naar alles om me heen en pak daaruit precies dat wat ik nodig heb of waardeer.

Denk aan de salade met stukjes fetakaas. Het kan aan mij liggen maar ik pik de feta er altijd meteen uit, en zo zouden wij het ook met de maatschappij moeten doen. Pik de lekkere stukjes er tussen uit, maar vergeet nooit te blijven stimuleren en inspireren. De gemiddelde Venlonaar die mij er op attendeert dat ik 'zo leuk had geschreven over die beelden' is niet meer of minder dan degene met verstand van poëzie die de sterke en zwakke punten van mijn stadsgedicht belicht.

Wij creatievelingen zouden de nieuwe Verlichting kunnen ontketenen als we hipper zouden zijn dan Britney Spears, Beyoncé of Snoop Dogg. Dat zijn we niet. Grin and bear it.

Tom Waits

Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits. Tom Waits.

Mijn persoonlijkheidstoornis neemt ernstigere vormen aan.

Was ik tot voor een paar maanden nog stellig overtuigd van het feit dat ik Iggy Pop was, mijn pijlen zijn nu gericht op Tom Waits.

Welnee, ik ben Tom Waits niet, maar hij is een heel goede vriend van me. Sterker nog: vrij regelmatig treffen we elkaar in de kroeg. We drinken een whisky en praten wat, of grappen wat. Bovendien heb ik Tom Waits mijn meeste gedichten wel laten lezen, maar even sporadisch als we het hebben over zijn muziek hebben we het over wat ik zoal schrijf.

Ach, ik kan zo schaamteloos lachen om de anekdotes die hij vertelt. Tom Waits, overigens, heeft niet de brullende diep-vanuit-je-tenen-lach die je van hem zou verwachten, integendeel. Hij heeft een bescheiden soort grinnik, net zoals zijn normale spreekstem wel hees is en warm, maar naarmate je er langer naar luistert toch ook weer heel normaal, en niet de wilde grom die zijn muziek zo typeert.

Tot diep in de nacht kunnen we zo een eind weg praten, soms ontzettend serieus maar dan weer vol subtiele grappen. Tom Waits en ik, wij zijn de mannen.

Gedicht volgt.

Raad eens wat ik vandaag ga kopen?

Draft

Primeur! Het onderstaande gedicht was bij het starten van dit bericht nog niet af. In deze inleiding kan ik nog niet zeggen of u de volledige versie krijgt, maar ik ga mezelf in ieder geval voor u openen: aanschouw de wording van een gedicht! Onderstaande zijn de aantekening waaruit zal volgen: mijn nieuwste gedicht.


Ze heeft mij verlaten voor iemand

Met een hoog, knorrend, nasaal stemmetje

Hij is een beetje dikkig

En heeft haar als een schoenborstel

Daarnaast is zijn smaak qua kleding hopeloss, wat voor muziek hij luistert interesseert me niet maar het moet wel rotzooi zijn.

Ze heeft mij verlaten voor een schlemiel van de bovenste plank, een dodo, een sufferd, een doetje.
Hij is een watje, een lulletje rozenwater, een lamlendig stuk verdriet.

Over een jaar of vijftien is hij afgestudeerd en nog dikker. Hij zal een nieuwbouwhuisje hebben, twee kinderen, een golden retriever, een Volkswagen Golf en een ontzettend lieve vrouw.

Of zij het is interesseert me niet.

Ze heeft mij verlaten voor een doerak, een schelm, een nietsnut, een deugniet, een nozem.

Hij heeft van die priemende varkensoogjes.

Hij heeft vast niets goeds in de zin,
die jongen groeit op voor galg en rad. Let op mijn woorden.


Ze heeft me verlaten voor een crimineel, een achterbuurtbewoner. Een geitenneuker, een kinderverkrachter, een tasjesdief, een recidivist, een drugsdealer, een schooier, een schoft.

Achterkamertjespolitiek en handjeklap maken zijn carrière. Hij rijdt zijn BMW van het geld van arme Koreaanse frietkraameigenaren.

Ze heeft me verlaten voor mijn nemesis. Hij is een duivel, een demoon, het kind van Satan en de Antichrist. Hij is een tiran, een dictator, een fascist.

Hij kan mijn bloed wel drinken! Hij zal me najagen tot in het graf, hij zal niet rusten voor mijn hoofd prijkt op een staak in zijn voortuin.

Ze heeft me verlaten voor een monster!


Zijn naam is Hennie.




Oké, en nu is het tijd om te schrappen. De happy few die zich hebben ingeschreven voor de Sushi-avond bij de Q4-kantine (morgen vanaf 18:00, reserveren kan misschien nog wel via q4soepmetballen@gmail.com) zullen aldaar de gepolijste versie horen van deze ruwe diamant.