Na onder vele anderen Michael Jackson, Merce Cunningham, Martin Bril, Frank McCourt, Ron Asheton, John Updike, Robert Jasper Grootveld, Shinkichi Tajiri, Walter Cronkite, Michaël Zeeman, Les Paul en natuurlijk Simon Vinkenoog is nu ook Willy DeVille een naam op de indrukwekkende lijst van mensen die in 2009 overleden zijn. En we zijn nog maar net over de helft. Opdat wij niet vergeten!
Op verzoek nu ook de tekst die in onderstaand filmpje wordt voorgedragen:
De nacht dat een ontstoken kies me wakker hield
Lief dagboek van haat en frustratie,
Ik schrijf je in een delirium van pijn
dat al het goede mist van delirisch zijn
behalve de lyriek
(want je besterft het van de pijn)
dus in dit gedicht rijmt pijn
op pijn, op mij, op pijn, op pijn, op pijn,
op hel, op mij, op pijn, op kies, op pijn
soms dient het zich aan als een krijsend lijk
dat uit een graf gekropen op je toekomt
en ze tart de diepte van je bestaan
en haar lokken nat van ontbindingsvocht
slaan naastgelegen kiezen en
haar dode vingers rammen op de kaak
maar soms
zijn het de losgeslagen paarden van Hades
en vraag jezelf niet of die paarden had:
vannacht traden zij te vaak die enclaves van mijn schedel
die om nutteloze redenen elk
zenuwen bevatten
ze galopperen bezeten door
die smalle gang van tanden
en je voelt hun hoeven dreunen in je maag
soms slaan er enkelen nog los van de losgeslagenheid
en gaan omlaag
dalen af naar de onschuldigheid
de onderkaak
en met de wanhoop in mijn ogen weer gevoed
hinnikend als krijgers van de dood
roept hij ze even weer terug
en laat mij achter
in een poel van zweet en visioenen
opgewekt door de heren
Paracetamol en Ibuprofen
die machteloos toekijken hoe ik
slaaf van de pijn in mijn bek
smekend naar heb opkijk
Dan rijdt er weer een trein van pijn voorbij
o hoe ik kan verlangen naar het zoete
kraken van een tang die een tand
bevrijdt uit zijn vlezige gevangenis
de mond
ik wil de straat op gaan
potige kerels schofferen
en een welgemikte linkse incasseren
om dan huilend van geluk
enkele bebloede boosdoeners
in mijn palm te spugen
Terwijl de wereld het ondergewaardeerd
orgasme van de slaap beleeft
vind ik me in gezelschap
van de terminalen
lijders aan migraine
spit jicht reuma
de geschotenen in veldhospitalen
de barenden
de botten brekenden
die van de pijn niet kunnen slapen
en dan maar zingen in ons duivelspact
En heel soms
een fractie van een tel
niets
tijdens die momenten
voel ik hoe mijn arme lichaam
zich losmaakt van mijn bed
om dan meteen weer
door een splijtende scheut in mijn muil
terug op de aarde gedonderd te worden
en de pijn ritselt tussen mijn tanden
als een merel in een heesterstruik
een heester van vlees
en een merel van kokend metaal
Het is algemeen bekend dat een nachtmerrie plaatsvindt in het laatste stadium, de ochtend, het einde van de nacht, dus ik kus de ironie van wat ik kreeg in de twee uur voor mijn wekker ging,
zoete vrede van de slaap
