Tom Waits, Parijs en andere utopieën
Natuurlijk snakken alle vijf lezers van dit weblog al even naar een gepassioneerd verslag van hét concert waarover ik bij al mijn vrienden heb opgeschept vanaf dat ene moment, donderdag 12 juni, de dag waarop Marcel Tabbers mij belde met het bericht dat de kaartjes waren besteld, tot aan dat ander moment, donderdag 24 juli, rond half twee, het tijdstip waarop ik mijn tweede woonkamer Vin l'Eau verliet om er niet meer zonder Tom Waits live te hebben gezien terug te keren.
Welnu, wie mij vraagt het concert in één woord te omschrijven krijgt van mij het woord
MAGISTRAAL
.Een omschrijving in meer woorden zou er zo uitzien:
De heenreis was rustig, met de trein naar Maastricht, met de auto naar Parijs, met de metro naar het hostel. Daar bleek een kamergenoot gruwelijke stinkvoeten te hebben.
Dan het moment waarop we de metro pakten naar station Bonne Nouvelle, nabij de oude bioscoop le Grand Rex, waar wij tegen achten verwacht werden. Hamburger gegeten op een door waterdamp gekoeld terras, tegen achten richting zaal. Daar stond een gigantische rij.
Wie 100 euro betaalt voor een Tom Waits ticket mag ruim twee uur lang in het zijpad staan. An sich qua uitzicht geen slechte plaatsen, maar mijn voeten en mijn rug dachten daar anders over. Het moest een keer of vijf tot een prematuur gejuich en applaus van het publiek komen voor het de heer Waits behaagde het podium te betreden maar de pak 'm beet zesentwintig nummers die hij daarna speelde maakten dat ruimschoots goed. Laat u niet misleiden door slopende recensies in de Volkskrant: Tom Waits schitterde, hij klonk als een trekharmonica met tuberculose en hij bewoog als een slingeraapje met olifantsgroei maar schroomde niet om tussendoor het tegendeel te bewijzen en subtiel-meesterlijk met handgebaren, het publiek en diverse attributen (waaronder een discobal-bolhoed) te spelen, en hier en daar met astronomische noten en uithalen te bewijzen, dat hij toch echt wel zingen kan, als hij wil.
De dag daarna pas om kwart over twaalf terug bij Vin l'Eau, werd daar tot mijn grote verassing opgewacht door een selectie uit de fine fleur van vaste Vin l'Eau-bezoekers (dat is inderdaad een specifiek gezelschap) aan wie ik heerlijk mijn verhaal heb kunnen doen.
Mijn excuses horen in dit bericht ook thuis, met name aan Koen en Bert, die tot hun grote spijt niet aanwezig konden zijn bij dit concert, en die leedzaam mijn enthousiaste uitingen van anticipatie aan hebben moeten horen, ruim een maand lang, en in de dagen van en na het epicentrum uitgebreid door mij uit de doeken zijn gedaan hoe fantastisch dit concert was: dank, dank dat jullie me niet vermoord hebben, we gaan spoedig quitte staan.
Aan de andere kant moeten jullie natuurlijk wel scherp worden gehouden, en wil vast iedereen verifiëren of ik niet overdreven heb, dus hieronder een filmpje van de bewuste avond: HIER was ik bij.
